Michael Roberts
That the LTTE talaivar, Velupillai Pirapāharan, died a heroic death as a vīra maranam on the 18th or 19th May 2009 is now certain.[1]Though Tamil sources claim that he shot himself with his pistol when he and his troops were trapped in the mangrove swamps on the eastern shoreline of Nandhikadal lagoon, the weight of evidence suggests that he was hit by a bullet “traveling diagonally across VP’s skull, probably from left forehead to right rear of skull –[a bullet that was part of] either a rifle round, or a rifle-calibre round”(David Blacker, email to Roberts, 14 February 2012).
Pirapāharan pays homage to the Black Tigers one 5th july — in front of a photo of Miller, their first human bomb
Whatever the verdict between these two alternative theories, there is little doubt that Pirapāharan adhered to the Tiger devotion to cause and the LTTE’s credo of being ready to die by gun or kuppi (cyanide pill). This fact should dispel the various strands of criticism levelled at Pirapāharan for not biting a cyanide capsule.[2]A young Tamil friend voiced this complaint in conversation with me in mid-November 2012; and a senior government official named Ganesh (no less than the G. A. Jaffna) is said to have expressed “disappointment that Prabhakaran didn’t die fighting for his people” (Mahindapala 2009). In the expressions of diehard Sinhala extremists such as HLD Mahindapala, such an alleged fact becomes fodder for derisive commentary on the manner in which the Tiger supremo failed to live up to the principles imposed on his fighting personnel.
In an exchange in the vibrant web-journal TRANSCURRENTS, the knowledgeable editor, DBS Jeyaraj, responded on 26 November 2011 to a blogger’s comment with the note: “Prabhakaran fought to the end and then shot himself on 18th. Army recovered body hours later on 19th.” A similar verdict was recently conveyed to me by one of the civilians who was among the last cluster trapped at Vellamullavaikal in mid-May. He informed me that Pirapāharan placed his Glock pistol in his mouth and shot himself. Pirapāharan’s bodyguards thereupon hid his body and mostly proceeded to sacrifice their lives by their own hands in keeping with the ideals of the LTTE (Roberts 1996, 2005a, 2005b and 2006). But one or two bodyguards went back to the Last Redoubt at Mullivaikkal area and mingled with the civilians; when one was identified, he eventually led the SL Army troops to the area where the body was hidden.
However, the facial photograph of the dead Pirapāharan does not support a right-handed action of this sort. In any event the opinion of a former soldier such as Blacker destroys this thesis. Responding to my direct query on this point on 14th February 2012, David Blacker went into riveting detail:
“Michael, DBSJ has steadfastly stuck to this story for a while now, but I disagree with him on VP’s death. I am attaching a picture of the latter post-mortem (which you have most likely seen before) for reference. That is most certainly not a self-inflicted bullet wound. A self-inflicted shot would have entered below the chin, through the mouth, or to the temple, if delivered to the head. And in pictures of VP in his underwear, there is no sign of a shot to the chest, which would be the most likely spot for a self-inflicted body shot.
Some might argue that the visible wound was inflicted post-mortem to cover a fatal self-inflicted exit wound. But if VP had shot himself under the chin or through the mouth, the hydrostatic damage to his eyes would have been visible. They would have been blown out of their sockets or at the very least very bloodshot. There is no such sign.
Another argument is that the wound is from shrapnel, but there is no sign of his head or face having been hit by fragments other than the one that delivered the wound. While this is not impossible, it is unlikely, and anyway not in line with DBSJ’s theory of suicide.
Yet another story is that the wound is from an axe or mammoty, inflicted by a senior Army officer. This too is unlikely, given that there’s no bruising around the wound.
I have seen many gunshot wounds close up, and I believe this to be inflicted by a high-velocity bullet traveling diagonally across VP’s skull, probably from left forehead to right rear of skull. That would be either a rifle round, or a rifle-calibre round. The angle rules out self-infliction.
I have posted my view on DBSJ’s blog but he has not allowed the comment through. He has previously asked me for my opinion via email, and I have given it; but he has not changed his view. He has also refused to give detailed answers to queries on how VP died; nor has he written an “expose” on it; leading me to believe that he doesn’t know for sure, but has been told his version by a trusted source.”
To those unfamiliar with warfare, let me stress that Pirapāharan would not have been shot as Pirapāharan. In contrast with snipers shooting at long range, in gunfights in jungle terrain good soldiers shoot at enemy bodies across the way in instinctive bursts without identifying officers or individuals. Pausing to identify is deadly for self and is bad soldiery. The information trickling in from friends of military men is that the army platoons simply ‘inundated’ the mangrove areas where the last Tiger units had taken refuge with concentrated volleys of automatic fire and the odd RPG round.
SL Army troops trawling for bodies
Mahindapala in the area of Pirapaharan’s Last Stand
With access to the highest authorities HLD Mahindapala gained entry to the arena of the talaivar’s last stand as well as the troops involved in this final set of gun-battles. His essay on the topic is mandatory reading for those interested in the debate because it provides details on the context (though one has to siphon off his disparagement and his gloating).
“Fierce fighting broke out on the evening of May 17th. According to Army sources, Prabhakaran, surrounded by his bodyguards, was moving across the waters, shifting among the mangroves. The fighting went on till 3.30 a.m. on May 18th. Sgt. Banda, who was in one of the islets, encountered fierce attacks. He called for reinforcements. They suspected that Prabhakaran must be among the Tiger cadres moving across. With the arrival of new reinforcements fighting went on till 5.30 am.
Col. G. V. Ravipriya told me that nearly 100 terrorists had surrounded them [Sgt Banda’s unit].” He added: “I sent another team to assist them. The Tigers then escaped to a mangrove in the left of the island.”
Col. Ravipriya then planned to clear the mangrove at dawn. Before that he brought down artillery, armoured tanks, infantry mortars and RPGs. From this base he kept firing till 11 a.m. of May 18th. Col Ravipriya then sent commandos to clear the mangroves. Over 100 bodies were found there. Clearing was over by 6.30 p.m. It was getting dark. Clearing began next morning at 7.30 a.m. Suddenly, they were confronted by a group of Tigers. The Forces asked for help and more troops were sent by Col. Ravipriya.
Clearing began again on the 19th. Firing had stopped. The Forces started collecting bodies again around 9.30 a.m. Sgt. Muthu Banda then cried that he found a body similar to that of Prabhakaran. He was asked to bring the body out of the mangrove bushes. Brig. Commander Col Gamage was the first to identify the body. He found the identity tag: 001.
Nobody knows who fired the fatal bullet. It seems to be a gun shot fired within a range of about 10 metres [emphasis added by Roberts].
Mangrove swamp thicket of the type where the last gunfights occurred
This evaluation must be supplemented by a study of photographs of the mangrove swamp terrain. It is with attention to such details and this context that one must review Blacker’s considered verdict and ask medical personnel familiar with war wounds whether the image of Pirapaharan’s visage-in-death supports Blacker’s argument and is consistent with a relatively close range shot of a rifle bullet (itself, presumably, part of a burst).
Karuna Amman and Daya Master identify Pirapāharan
Answering my query, Dr Susiri Weerasekera cautiously noted that the killer-bullet is very “unlikely to be [from] a pistol. … Far more likely blasted off from a distance.” The image displayed by the GSL Army, he stresses, is “after a stitching-up which hides the damage within.”[3]
Be that as it may, from the Tamil perspective Pirapāharan is surely a māvīrar who died vīra maranam.
As recognised in critical reflections by one Nillanthan in his poem KAARTHIKAI MUNIRAVU
The rain sparrow’s
cool, weightless song
wanders tiredly
In the forest
Where heroes are buried
The November moon
lights up the
funeral urn
Neither prayers
Nor words of respect
Neither a leader
Nor his great speech
Neither is there
the fragrance of
glowing flame
as it melts and dissolves
in the wet wind
The hero-stone wrenched –
A great dream wanders
Sleepless
In the forest
where iron merchants wander
blooms a karthigai flower
a mourner pays homage to a kinsperson at Kopay Thuyilam Illam
BIBLIOGRAPHY ADDENDUM
Roberts, Michael 2014 “Where Infighting generates Fervour & Power: ISIS Today, LTTE Yesterday,” 21 July 2014, http://thuppahis.com/2014/07/21/where-in-fighting-generates-fervour-power-isis-today-ltte-yesterda/
Roberts, Michael 2014 “The War in Sri Lanka and Postwar Propaganda,” 18 November 2014, http://thuppahis.com/2014/11/18/the-war-in-sri-lanka-and-propaganda-debates/
Roberts, Michael 2014 “Cartographic & Photographic Illustrations in support of the Memorandum Analysing the War in Sri Lanka and Its Propaganda Debates,” 18 November 2014, http://thuppahis.com/2014/11/18/cartographic-photographic-illustrations-in-support-of-the-memorandum-analysing-the-war-in-sri-lanka-and-propaganda-debates/
Issapriya before execution in mid-May 2009? — Pic from http://white-flags.org/
BIBLIOGRAPHY
Albert Axell and Hideaki Kase 2002 Kamikaze. Japan’s Suicide Gods, London: Pearson Education.
Iyer, Ganeshan 2012 “Military Training in the German Nazi Mould amidst Internal Dissension in the Early LTTE, late 1970s,” trans. by Parames Blacker, 30 January 2012, http://thuppahis.com/2012/01/30/military-training-in-the-german-nazi-mould-amidst-internal-dissension-in-the-early-ltte-late-1970s/
Jeyaraj, D. B. S. 2006 “No Public Speech Ceremony for LTTE Chief This Year?” 26 November 2006, http://dbsjeyaraj.com/dbs/archives/650.
Jeyaraj, D. B. S. 2012 “Sea Tiger commander Soosai’s wife Satyadevi speaks out,” 30 January 2012, http://dbsjeyaraj.com/dbsj/archives/3891
Mahindapala, H. L. D. 2009 “How Prabhakaran went down in Nanthi Kadal – the last battleground,” 10 July 2009, http://lrrp.wordpress.com/2009/07/10/how-prabhakaran-went-down-in-nanthi-kadal-%E2%80%93-the-last-battleground-by-h-l-d-mahindapala/
Narayan Swamy, M. R.2003 Inside an Elusive Mind. Prabhakaran, Colombo: Vijitha Yapa Publications.
Natali, Christiana 2008“Building Cemeteries, Constructing Identities: Funerary Practices and Nationalist Discourse among the Tamil Tigers of Sri Lanka,” Contemporary South Asia 16: 287- 301.
Ohnuki-Tierney, Emiko 2002 Kamikaze, Cherry Blossoms, and Nationalisms: the Militarization of Aesthetics in Japanese History, Chicago: University of Chicago Press.
Roberts, Michael 1996 “Filial Devotion and the Tiger Cult of Suicide,” Contributions to Indian Sociology, 30: 245-72.
Roberts, Michael 2005b “Saivite Symbolism, Sacrifice and Tamil Tiger Rites,” Social Analysis 49: 67-93.
Roberts, Michael 2005a “Tamil Tiger ‘Martyrs’: Regenerating Divine Potency?” Studies in Conflict & Terrorism 28: 493-514.
Roberts, Michael 2006 “Pragmatic Action and Enchanted Worlds: A Black Tiger Rite of Commemoration,” Social Analysis 50: 73-102.
Roberts, Michael 2012 “Inspirations: Hero Figures and Hitler in Young Pirapāharan’s Thinking,” 30 February 2012, http://thuppahis.com/2012/02/13/inspirations-hero-figures-and-hitler-in-young-pirapaharans-thinking/
Roberts, M. and Arthur Saniotis 2006“Empowering the Body and Noble Death,” Social Analysis 50: 7-24.
Sax, William Bo 1992 “Pilgrimage Unto Death,” in James Veitch (ed.) To Strive And Not To Yield. Essays in Honour of Colin Brown, Victoria University of Wellington, pp. 200-12.
Schalk, Peter 1997a “Resistance and Martyrdom in the Process of State Formation of Tamililam,” in Joyce Pettigrew (ed.) Martyrdom and Political Resistance, Amsterdam: VU University Press, pp. 61-84.
Schalk, Peter 1997b “Historicization of the martial ideology of the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE)”, South Asia 20: 35-72.
Schalk, Peter 2003 “Beyond Hindu Festivals: The Celebration of Great Heroes’ Day by the LiberationTigers of Tamil Eelam (LTTE) in Europe,” in Martin Baumann et al. (eds.) Tempel und Tamilien in Zweiter Heimat, Wurzburg: Ergon Verlag, pp. 391-411.
[1] This essay is deliberately cast for 27th November. From 1989 the LTTE initiated commemoration ceremonies called Māvīrar Nāl to pay homage to their dead and thus to inspire commitment to the cause of Thamilīlam and to mobilize wider support among Tamils across the world (see Jeyaraj 2006). The 27th November 1982 was when Shankar, Pirapāharan’s mate from early days, died from a wound. He was the first Tiger fighter to die. That this took place one day after Pirapāharan’s date of birth is pure coincidence. The figure 26, with a 2 and a 6, adds up to 8 for those guided by the mystical force of numerology. Pirapāharan is said to have been so guided (for e.g. by Anita Pratap) and avoided dates that could be divided by 8 or included an 8 when launching major offensives. If he was hit by a bullet on the 18th May (see below) then his fears could be said to have received confirmation.
[2] In surmise I note that it is likely that the LTTE’s stock of kuppi had run out and could not be easily replenished over 2008/09.
[3] He added: “On the first TV view that we got from home, a soldier inadvertently lifted his head and it came upwards like an empty shell, weightless. I noticed it. The brain is likely to have been blasted off almost fully. There would be tell tale signs from the mouth too [if he inflicted the wound himself]. The army doctor who did the PM would easily know how he died” (email to Roberts, 27 November 2012).
Accused paedophile on 252 charges sipping tea in Sri Lanka
A former Catholic brother charged five months ago with hundreds of counts of sexual abuse against children and young adults is living on a tea plantation in Sri Lanka because the authorities dragged their feet in extraditing him to Australia.
Bernard Kevin McGrath, who is among the most infamous members of the disgraced St John of God order, had 252 charges laid against him in a Newcastle court on June 27.
The 65-year-old, who recently served two years in a New Zealand prison for abusing young boys, is alleged to have repeatedly raped, molested and abused dozens of young boys at church-run institutions in the Newcastle-Maitland diocese during the late 1970s and ’80s.
http://www.smh.com.au/national/accused-paedophile-on-252-charges-sipping-tea-in-sri-lanka-20121125-2a1ns.html#ixzz2DKznHaX2
Pingback: Velupillai Pirapāharan: Veera Maranam | Colombo Telegraph
Pingback: Language and National Identity: The Sinhalese and Others over the Centuries | Thuppahi's Blog
Pingback: Sri Lanka’s Complex Background: Correcting & Amplifying Sheridan and Gotābhaya | Thuppahi's Blog
Pingback: Sri Lanka’s Complex Background: Correcting & Amplifying Sheridan And Gotābhaya | Colombo Telegraph
Pingback: The “fog of war” envelopes the last phase of Eelam War IV | Thuppahi's Blog
Pingback: Witnesses To “The War Without Witnesses” | Colombo Telegraph
Pingback: Thuppahi's Blog
Pingback: Velupillai Pirapäharan in his halcyon days with young Bala around swimming pool | Thuppahi's Blog
Pingback: Fashioning a Spectre of Disaster with Aid from Humanitarian Agencies: Tamil Marvels | Thuppahi's Blog
Pingback: From Godse and Gandhi to the Selfless Sacrifice of Tamil Tigers | Thuppahi's Blog
Pingback: Running the Gauntlet in Academia: The Case of “Selfless Sacrifice” — A Rejected Article | Thuppahi's Blog
Pingback: Where In-fighting generates Fervour & Power: ISIS Today, LTTE yesterda | Thuppahi's Blog
Pingback: The Psychology of Totalitarianism via Skya’s treatise on Japan’s Holy War | Thuppahi's Blog
Pingback: Winning the War: Evaluating the Impact of API WENUWEN AP | Thuppahi's Blog
Pingback: Winning The War: Evaluating The Impact Of “Api Wenuwen Api” | Colombo Telegraph
Pingback: Revisiting Eelam War IV | Thuppahi's Blog
Pingback: The Osama Bin Laden Killing in Graphic Detail. An American Way of Telling | Thuppahi's Blog
Pingback: Australian Patriotism and Sacrificial Christian Symbolism embodied in One Image commemorating Phil Hughes | Thuppahi's Blog
Pingback: The Life and Death of Velupillai Pirapāharan | Thuppahi's Blog
ප්රභාකරන්ගේ මරණය
හය වසරකට පෙර වූ සිද්ධියක විවිධ කතා සහ පිළිතුරු කතාවක්
සටන් බිමේ සිදුවන නායකයන්ගේ මරණ සම්බන්ධයෙන් පමණක් නොව රාජ්ය නායකයන් ඝාතනය වූ අවස්ථා සම්බන්ධයෙන් කාලයෙන් කාලයට එක් එක් කතන්දර ලියෑවීම සාමාන්ය සිරිතය. දෙවන ලෝක යුද්ධයේදී තමන් විසින්ම දිවි හානිකර ගත් බවට ප්රචලිත මතවාදයක් හිට්ලර් සම්බන්ධයෙන් තිබුණත්, හිට්ලර් වෙනත් රටකට පැනගොස් පසු කාලයකදී ස්වාභාවික ලෙස මිය ගිය බවට විශ්වාස කරන පිරිස් ද සිටිති. පරාජිත නායකයාගේ මරණය, එම පාර්ශ්වයේ පරාජයේ මහා සංකේතය වන්නා සේම එම මරණය සිදුවූ ආකාරය විස්තර කිරීමේ බලය ජයග්රාහකයාගේ අයිතියක් බවට පත්වීමත් සමඟ පරාජිත පාර්ශ්වයේ ඉතුරු වන පිරිස් සහ එම මතවාදය ඉදිරියට ගෙන යා යුතු යෑයි සිතන පිරිස් එම මතය නොඉවසීම ද සිදුවේ. 2009 මැයි 18 හෝ 19 වැනිදා නන්දිකඩාල් කලපු තීරයේදී ප්රභාකරන් මරණයට පත්වූ ආකාරය සම්බන්ධයෙන් ද තවමත් විවිධ කථිකාවත් ඇතිවෙමින් පවතින්නේ මේ නිසා විය හැකිය.
මේ පිළිබඳව එක් මතයක් මහාචාර්ය මයිකල් රොබර්ට්ස් විසින් ඉදිරිපත් කර තිබූ අතර ඔහු විසින් සිය රචනයේදී ඒ සම්බන්ධයෙන් පැවැති පැරැණි මතවාද ද ඛණ්ඩනය කිරීමෙහි යෙදී තිබිණි. මේ නිසා රොබට්ස්ගේ රචනය පිළිබඳව විවේචනයක් මගින් ප්රභාකරන්ගේ මරණය සිදුවූ ආකාරය පිළිබඳව මතයක් ඉදිරිපත් කළ හැකිය.
ප්රභාකරන් නිරන්තරයෙන්ම මරණය සමග සිටි පුද්ගලයෙකි. ඒ නිසා ඔහුගේ මරණය සිදුවිය හැකි ආකාරය පිළිබඳව ඔහුගේ පාර්ශ්වයෙන් ආරක්ෂාකාරී වීම සඳහා සේම ඔහුගේ සතුරු පාර්ශව වෙතින් ඔහු මරා දැමීම සඳහා උපකල්පනද ගොඩනඟන්න ඇත.
ප්රභාකරන් විසින් සිය සංවිධානයේ පිරිස් සතුරන් අතට පත් වූ විට රහස් හෙළි නොවීම මූලික කරගත් වික්රමාන්විත මරණ ක්රමයක් හඳුන්වා දුන්නේය. ඒ සයිනයිට් කරලක් බෙල්ලේ එල්ලාගෙන සිට සතුරා අතට පත්වන විටම එය හපා දැමීමය. එම ස්වයං මරණ ක්රමය ප්රභාකරන් ඉගෙන ගන්නා ලද්දේ මුල් කාලයේ ඔහුගේ වීරයකු වූ සිවකුමාරන් නමැති දෙමළ ත්රස්තවාදියෙකු ගෙනි. සිවකුමාරන් ප්රභාකරන්ට පෙර කාලයේ දෙමළ වර්ගවාදී ත්රස්තවාදියකු වූ අතර 1970 සැප්තැම්බරයේදී යාපනයේ සංචාරයක නිරත වූ ඇමැති සෝමවීර චන්ද්රසිරි ඝාතනය කිරීම සඳහා ප්රයත්නයක් දරන ලද්දේ ඔහු විසිනි. ඉන් මාස පහකට පසු යාපනයේ නගරාධිපති ඇල්µ්රඩ් දොරේඅප්පා මරා දැමීමේ අසාර්ථක ප්රයත්නයකද ඔහු යෙදුනේය. 1974 වසරේදී යාපනයේ බැංකුවක් කොල්ල කෑම සඳහා උත්සාහ දරමින් සිටියදී පොලිසිය විසින් ඔහු වට කළ අතර පොලිස් අත්අඩංගුවට පත්වීමට පෙර ඔහු විසින් සයිනයිට් කරලක් ගිල දමා දිවි තොර කර ගත්තේය. තමාගේ වීරයකු වූ සිවකුමාරන් දිවි තොර කරගත් ආකාරය පසු කාලයේදී තම සංවිධානයේ “නිල කටයුත්තක්” බවට ප්රභාකරන් විසින් පමුණුවන ලදී.
මේ ආකාරයෙන් මිය යැම සඳහා අවශ්ය වන සයිනයිට් කරලක් ගෙල පැළඳ සිටීම ප්රභාකරන්ගේ සිට එල්. ටී. ටී. ඊ. ළමා ත්රස්තවාදියා දක්වාම පොදු කාරණයක් විය. ඒ ආකාරයෙන් මියගිය එල්. ටී. ටී. ඊ. ත්රස්තයන් වීරයන් සේ පිදුවද තමා විසින් සංවිධානයට අනුදැන කියූ කාරණය මගින් ප්රභාකරන් සිය අවසාන මොහොත ලකුණු කර නොගත් බව සියලු පාර්ශ්ව පිළිගන්නා කාරණයකි. ප්රභාකරන්ගේ මරණය හමුදා අතින් සිදුවූවා යෑයි කියන්නා වැනිම ශෝකයක් හෝ කේන්තියක් “ඔහු සයනයිට් නොකා මිය ගියා” යෑයි කී විට දෙමළ වර්ගවාදීන්ට දැනෙන්නේ එම පරස්පරය නිසාය. ඒ නිසාම ප්රභාකරන්ගේ මරණය හමුදා අතින් සිදු නොවූවක් බවට කියා පා ඔහුගේ වීරත්වය තවදුරටත් ශේෂකර ගැනීමේ වුවමනාවක් දෙමළ වර්ගවාදීන් පිරිසකට අවශ්ය වී තිබෙනවා විය හැකිය. සයිනයිට් කා ප්රභාකරන් මිය නොගිය බවට පැහැදිලි සාක්ෂි ඔහුගේ මරණය වාර්තා කළ ඡායාරූප හා වීඩියෝපටවල මතුපිට ස්වභාවයෙන් වුවද කිව හැකිය. කටින් පෙන දමා මිය දෙන සයිනයිට් කෑ සාමාන්ය පුද්ගලයකුගේ පෙනුමක් ප්රභාකරන්ගේ මිනියෙන් දිස්වී නොවුණි. ප්රභාකරන්ගේ මරණය සිදුවිය හැකි යෑයි උපකල්පනය කළ හැකි අනෙක් ආකාර ගතහොත්
1. තමන් සතු ග්ලොක් පිස්තෝලයෙන් ඔහුම වෙඩි තබා ගැනීම.
2. යටත් වීමෙන් පසු හමුදාව විසින් තබන ලද වෙඩිල්ලකින් ඝාතනය වීම.
3. පොරෝ පහරක් උදලු පහරක් වැනි මුවහත් අවියකින් පහර දීමෙන් මරණයට පත්වීම.
4. හමුදාව විසින් එල්ල කරන ලද ස්නයිපර් ප්රහාරයකින් මිය යැම.
5. අවසාන මොහොතේ හමුදාව විසින් සිදු කරන ලද මෙහෙයුමේදී හමුදා වෙඩි තැබීමකින් ඝාතනය වීම.
ලෙස ගත හැකිය.
මින් පළමුවැන්න හැර අන් ආකාරයකින් ප්රභාකරන්ගේ මරණය සිදුවීම ඔහු පිළිබඳව තිබූ තිස් වසරක වීරත්වය එක් මොහොතකින් පුහු වීමට බලපාන්නකි.
ප්රභාකරන් සිය සංවිධාන ගත වීමේ මුල් කාලයේ සිටම ත්රාසජනක හොලිවුඩ් චිත්රපට රසිකයකු විය. එල්. ටී. ටී. ඊ. ප්රධානීන්ට සම් වැස්මක් තුළ කව්බෝයිලා පළඳිනසේ පිස්තෝලයක් පැළඳීමට නියම වන්නේ ප්රභාකරන් රසිකත්වය දැක්වූ බටහිර චිත්රපටවල ආභාෂයෙන් බව එම්. ආර්. නාරායන් ස්වාමි, සිය ප්රභාකරන් දුරවබෝධ මනසක ඇතුළාන්තය ග්රන්ථයේදී විස්තර කරයි. එය සතුරා ඉලක්ක ගත කර ගෙන පළඳින්නක් මිස ස්වයංඝාතක ක්රියාවලියකට උපයෝගී කර ගන්නක් නොවන බව පෙනී යයි. සයිනයිට් කරලක් සුරයක් සේ එල්ලාගෙන සිටින විට අවියකින් තමාගේ දිවි තොර කර ගන්නවාට වඩා සෑම අතින්ම පහසු මරණයක් තමාටම කැඳවා ගත හැකිව තිබියදී ඒ සඳහා පිස්තෝලයක් අවශ්ය නොවීම මෙහි ප්රධාන කාරණය වේ.
ප්රභාකරන් විසින් තමා සතුව තිබූ පිස්තෝලය ගෙන හිටිවනම පිටුපසට හැරී මවාගත් සතුරෙකුට වෙඩි තබන බව ඔහුගේ චර්යා ගැන ලියෑවුණු ග්රන්ථවල විස්තර වේ. එයින් පෙනීයන්නේ එය සතුරා නසනු පිණිස මිස තමාගේ දිවි තොර කර ගැනීම සඳහා යොදා නොගත්තක් ලෙසය.
ප්රභාකරන් දකුණත හුරු අයකු වුවත් පිස්තෝලය පළඳින්නේ සිය ශරීරයේ වම් පැත්තට වන්නටය. එය තමාට පිස්තෝලය ගැනීම සඳහා තිබෙන පහසුම ක්රමය ලෙස ඔහු සැලකුවා විය හැකිය. ප්රභාකරන් තම ග්ලොක් පිස්තෝලයෙන් හිසට වෙඩි තබා ගත්තා නම් එය බොහෝ විට නිකටට පහළින් පිස්තෝලයේ කට තබා සිරස්ව හිසේ ඉහළට යන ලෙස හෝ හිසේ දකුණු පැත්තේ කනට ඉහළින් නළල ප්රදේශයේ කෙළවරින් තබා ගන්නවා ඇත. නමුත් ප්රභාකරන්ට මරණීය උණ්ඩය වැදී තිබුණේ නළලේ වම් පැත්තට වන්නටය. මයිකල් රොබට්ස්ගේ රචනයේ දක්වා ඇති පරිදි ඩී. බී. එස්. ජෙයරාඡ් ප්රභාකරන් මිය ගියා සේ සලකන්නේ තම පිස්තෝලයෙන් තමාම වෙඩි තබා ගැනීමෙනි. ඒ සඳහා මයිකල් රොබට්ස් පිළිතුරු ලබා දෙන්නේ ඩේවිඩ් බ්ලැකර් විසින් ඔහු වෙත එවන ලද නිරීක්ෂණ හා නිගමන කිහිපයක් ඇසුරෙනි. “බ්ලැකර්ට අනුව ඩී. බී. එස්. ජෙයරාඡ් දැන් කාලයක් තිස්සේ මේ කතාව දිගින් දිගටම කියා සිටිනවා. නමුත් ප්රභාකරන්ගේ මරණය සිදුවූ අන්දම ගැන මා ඔහු සමග එකඟ වන්නේ නැහැ. ඒක නිසැකවම තමන් විසින් සිදු කර ගත් වෙඩි තබාගැනීමකදී සිදුවන අන්දමේ තුවාලයක් නෙමෙයි. තමන් විසින්ම සිදු කරගත් වෙඩි තැබීමකදී එය හිසට එල්ල කළ එකක් නම් වෙඩි උණ්ඩය නිකටට පහළින් එනම් කට හෝ නළල හරහා හිස් කබල තුළට ඇතුළු විය යුතුයි. යට ඇඳුමෙන් සිටින ප්රභාකරන්ගේ පින්තූරවල ඔහුගේ පපුවට වැදුණ වෙඩිල්ලක කිසිදු සලකුණක් නැහැ. තමන් විසින්ම තම සිරුරට එල්ල කොටගත් වෙඩි තැබීමකදී ඒ සඳහා වඩාත් ඉඩ ඇතැයි සිතිය හැකි ස්ථානය පපුවයි.
සමහරුන් තර්කයක් නගන්න පුළුවන් ප්රභාකරන්ගේ හිස් කබලෙහි දක්නට ඇති තුවාලය ඔහු විසින්ම සිදු කරගනු ලැබූ වෙඩි තැබීමක තුවාලය වසන් යන ලෙස ඔහු මිය ගිය පසුව සිදු කළ එකක් කියා. එහෙත් ප්රභාකරන් තමන්ගේ නිකටට යටින් හෝ කට හරහා හෝ වෙඩි තබාගත්තේ නම් ද්රවස්ථිති විද්යාව අනුව ඔහුගේ ඇස්වලට සිදුවන්නට තිබූ හානිය පෙනෙන්නට ඉඩ තිබිය හැකිය. එසේ නම් ඔහුගේ ඇස් ඒවායේ කුහරවලින් පිටට පුපුරා විසිරී යැමට ඉඩ තිබුණා. එසේ නැත්නම් අවම වශයෙන් ඔහුගේ ඇස් රතුවී තිබිය යුතුයි. එවැනි සලකුණක්වී තිබුණේ නැහැ.
තවත් තර්කයක් වනුයේ තුවාලය, වෙඩි සුන්බුන් වැදී සිදුවන්නට හැකි බවයි. එහෙත් ඔහුගේ හිසට හෝ මුහුණට වෙඩි සුන්බුන් වැදුණ බවට සලකුණක් මෙහි නැහැ. මෙය සිදුවිය නොහැක්කක් නොවන නමුත් එවැන්නක් සිදුවීමට ඇති ඉඩකඩ අඩුයි. කොහොමටත් එය ඩී. බී. එස්. ජෙයරාඡ්ගේ සිය දිවි හානි කර ගැනීමේ සිද්ධාන්තයට ගැළපෙන්නේ නැහැ.
ඊළඟට තවත් කතා අනුවාදයක් වනුයේ එය ජ්යෙෂ්ඨ යුද හමුදා නිලධාරියකු විසින් සිදු කරනු ලැබූ පොරෝ හෝ උදලු පහරකින් හෝ සිදුවූ තුවාලයක් බවයි. මෙය ද සිදුවීමට නොහැක්කක්. ඊට හේතුව තුවාලය අවට ප්රදේශයේ තැලුම් හෝ සීරීම් හෝ ලකුණු කිසිවක් නොතිබීමයි.
මා සමීප මානයේ සිදු කළ වෙඩි තුවාල රැසක් දැක තිබෙනවා. මා විශ්වාස කරන්නේ අධිවේගී උණ්ඩයක් ප්රභාකරන්ගේ හිස් කබළෙහි වම් නළලේ සිට හිස් කබලේ දකුණු පසුපස දෙසට විකර්ණානුකූලව ගමන් කිරීමෙන් සිදුවූ තුවාලයක් බවයි. ඒ උණ්ඩය එක්කෝ රයිෆල් වෙඩි මුරයකින් හෝ රයිෆල් තුවක්කු බඳක ප්රමාණයේ වෙඩි උණ්ඩයකින් හෝ සිදුවූ එකක් විය හැකියි. වෙඩිල්ල ගමන් කොට ඇති කෝණයෙන් එය ප්රභාකරන් විසින්ම එල්ල කරගනු ලැබූ වෙඩි තැබීමක් යන මතය බොරු වී යනවා.
මගේ අදහස ඩී. බී. එස්. ජෙයරාඡ්ගේ බ්ලොග් අඩවියට ඈඳුවා. නමුත් ඒ අදහස් දැක්වීම බ්ලොග් අඩවියට ඇතුළු වීමට ඔහු ඉඩදී නැහැ. කලින් ඔහු ඊ- තැපෑල හරහා මගේ මතය විමසුවා. මා එය ඔහුට දුන්නා. නමුත් ඔහු සිය මතය වෙනස් කර ගෙන නැහැ. එමෙන්ම ප්රභාකරන් මියගියේ කෙලෙස දැයි යන්න පිළිබඳ විමසීම්වලට සවිස්තරාත්මක පිළිතුරු දීම ඔහු ප්රතික්ෂේප කළා. එමෙන්ම ඒ පිළිබඳ ඔහු හෙළිදරව්වක්වත් ලියා නැහැ. එයින් මට පෙනී යන්නේ ඔහුගේ විශ්වාසවන්ත තොරතුරු මූලාශ්රයන් ඔහුට මේ අනුවාදය පවසා ඇති බව විනා නිශ්චික වශයෙන් ඔහු ඒ පිළිබඳ තොරතුරු නොදන්නා බවයි.”
මහාචාර්ය රොබට්ස් විසින් සිය සාධනය සඳහා ඉදිරිපත් කරන බ්ලැකර්ගේ තර්කය මගින් ප්රභාකරන් මිය යා හැකිව තිබූ බවට අනුමාන කළ හැකි.
1. තමන් සතු පිස්තෝලයෙන් ඔහුම වෙඩි තබා ගැනීම.
2. පොරෝ පහරකින්. උදලු පහරකින් වැනි මුවහත් අවියකින් ඝාතනය වීම
යන කරුණු දෙකම බැහැර වේ.
බ්ලැකර් සඳහන් නොකළ තවත් වැදගත් කාරණයක් ද මෙහිලා දැක්විය හැකිය. යුද විශේෂඥයන් විසින් දක්වන ලද මතයන්ට අනුව තමා විසින් හෝ ළඟම සිටින කෙනෙකුගේ වෙඩිල්ලකින් සිදුවන හානිය ඈත සිට තබන වෙඩිල්ලකින් වන හානිය වෙන්කර හඳුනාගත හැකි පහසුම ක්රමය පිළිස්සුම්ය. ළඟ සිට තබන වෙඩිල්ලකින් නිකුත් වන අග්නියෙන් සිදුවන පිළිස්සීම සමෙහි සනිටුහන් වන අතර එවැනි ලකුණක් ප්රභාකරන්ගේ හිසේ තිබූ තුවාලයේ දකින්නට නොවීය. ප්රභාකරන් මිය යන මොහොතේදී ද එම ආසන්න ප්රදේශයක සිට වාර්තාකරණයේ යෙදීමට මෙම ලියුම්කරුවකුට හැකි වූ අතර ඔහුගේ මිනිය මුල් අවස්ථාවේදීම දැක බලා ගැනීමට ද හැකි විය. ඒ නිසා ඉතා පැහැදිළිව එවැනි පිළිස්සුම් නොවූ බව දැක ගැනීමට ලැබිණි.
යටත් වීමෙන් පසුව හමුදාව විසින් තබන ලද වෙඩි උණ්ඩයකින් ප්රභාකරන් ඝාතනය වීම යන කාරණය ද මෙමගින් පහසුවෙන් ම අතහැර දැමිය හැකි තත්ත්වයක පවතී. මේ පිළිබඳව රොබර්ට්ස් විසින් වෛද්ය සුසිරි වීරසේකරගේ නිරීක්ෂණ ලබාගෙන ඇති අතර වෛද්යවරයා එහිදී පවසා ඇත්තේ මාරක වෙඩි උණ්ඩය පිස්තෝලයකින් එල්ල කරන ලද්දක් නොවන බවට බොහෝ ඉඩකඩ ඇති වා සේම එය ඈත සිට තබන ලද වෙඩිල්ලකින් සිදු වීමට බොහෝ ඉඩකඩක් ඇත යන්නය.
රොබර්ට්ස් විසින් සිය ලිපියේදී වැඩි බරක් තබනුයේ හා මෙම සංවාදයේදී ඔහු මතුකරන තර්කය බවට පත්වී ඇත්තේ ප්රභාකරන් ස්නයිපර් ප්රහාරයකින් මිය ගියා යෑයි සැලකීමය. යුද ශිල්පය පිළිබඳව වැඩි අවබෝධයක් නොමැති අය වෙත කරුණක් අවධාරණය කිරීමට මම කැමැත්තෙමි. එය නම් ප්රභාකරන් වෙඩි කා ඇත්තේ ප්රභාකරන් වශයෙන් නොවන බවයි. ඈත එපිට මානයක සිට සතුරාට වෙඩි තබන ස්නයිපර් යෑයි ඉංගී්රසියෙන් හැඳින්වෙන ශූර වෙඩික්කාරයන්ගේ වෙඩි ප්රහාරවලට පරස්පරව කැළෑ අඩවිවල සිදුවන වෙඩි සටන්වලදී “මේ නිලධාරීන් මේ භටයන්” යෑයි හඳුනා ගැනීම් සිදු කරනු වෙනුවට සතුරා නැසීමේ සහජ අරමුණෙන් හොඳ සෙබළු සතුරු දේහ වෙත වෙඩි එල්ල කරති. සතුරා කවුරුදැයි හඳුනා ගැනීමට නතර වීම ස්නයිපර් වෙඩික්කරුවාගේ ආරක්ෂාවට නරක තර්ජනයක් වෙයි. එමෙන්ම එය මනා රණ ශූරත්වයට ද පටහැනිය යනුවෙන් රොබර්ට්ස් සිය සාධකය සඳහා කරුණු දක්වා තිබේ.
රොබර්ට්ස් මෙතැනදී මතු කරනා පළමු කාරණයම සාවද්යයය. “ප්රභාකරන් වෙඩි කා ඇත්තේ ප්රභාකරන් වශයෙන් නොවන බව” ලෙස රොබර්ට්ස් සඳහන් කරන්නේ ඔහු ඝාතනය වන තෙක්වීම ඒ ප්රභාකරන් ලෙස හමුදාව තේරුම් නොගෙන සිටි බවය. මානුෂික මෙහෙයුමේ අවසාන දින කිහිපයේදී හමුදාවත් තේරුම් ගෙන තිබූ පැහැදිලි කාරණයක් වූයේ ද ප්රබල කොටි නායකයන් සියලු දෙනා එකට කන්දිකඩාල් කලපුවට කොටුවී සිටි බවයි. බුද්ධි තොරතුරු අනුව මෙන්ම එම ස්ථානයෙන් නිකුත් වන දුරකථන තරංග අනුසාරයෙන් ද හමුදාව ඒ බව දැනගෙන සිටියෝය.
මැයි 17 වන විට නන්දිකඩාල් කළපුව තුළ කණ්ඩායම් තුනක් ලෙසට එල්. ටී. ටී. ඊ. නායකයන් ස්ථාන ගත වී සිටින ලදී. එදින සැන්දෑවේ හය වන විට බානු හා සුසේයි ඇතුළු පිරිස එක්වී කණ්ඩායමක් ලෙසත් පොට්ටු අම්මාන් ඇතුළු පිරිස තව කණ්ඩායමක් ලෙසත් ප්රභාකරන් ඇතුළු පිරිස තව කණ්ඩායමක් ලෙසත් කලපුව අවට ස්ථානගතව සිටින බව හමුදාවෙන් හඳුනාගෙන හෝ උපකල්පනය කර තිබුණාහ. ඒ අනුව දහඅටවැනිදා සවස කර්නල් ක්රිෂාන්ත ඥානරත්නගේ නායකත්වයෙන් පළමු කොමාන්ඩෝ බලඇණිය හා මේජර් ශ්යාමල් ද සිල්වාගේ නායකත්වයෙන් යුත් දෙවැනි කොමාන්ඩෝ බලඇණිය කළපු ප්රදේශය වට කරමින් මෙහෙයුමක් ක්රියාත්මක කළහ.
එල්. ටී. ටී. ඊ. නායකයන් සියලු දෙනාම මෙම ප්රදේශයේ කොටු වී සිටිතැයි හමුදාව අපේක්ෂා කිරීම නිසා ම “ප්රභාකරන් වෙඩි කා ඇත්තේ ප්රභාකරන් වශයෙන් නොවේ” යනුවෙන් රොබර්ට්ස් ඉදිරිපත් කරන මතය සාවද්යයය.
අනෙක් අතින් මෙම අවසාන මෙහෙයුම පැවැතියේ නිශ්චිත ලෙස මායිම් වී දෙපිළ සිටි අවස්ථාවක නොවේ. එය පඳුරු ගහන උස් ගස්වලින් තොර කළපු ප්රදේශයකි. මෙවැනි පරිසරයක් තුළ ස්නයිපර් බලඇණි රඳවා තැබීමට නොහැකි සේම එවැනි ස්නයිපර් බලඇණියක් රඳවා නොතිබුණු බවද එම කාලයේ රණබිමේ තොරතුරුවලින් අපට දැන ගන්නට ලැබිණි. නිශ්චිත ලෙසම කිව හැක්කේ දෙපිරිසම ආසන්නයේ රැඳී සිටින වටපිටාවක් හා පඳුරු සහිත කඩොලාන පරිසරයකදී ස්නයිපර් භාවිතය කළ නොහැකි බවය. සතුරන් මිතුරන් හඳුනා ගත නොහැකි තැනකදී ස්නයිපර් භාවිතය වාසියකට වඩා පාඩුවක් බව අත්දැකීමෙන්ම හමුදාවෝ දනිති. එසේම එම පරිසරයේදී ස්නයිපර් භටයන් ස්ථානගත කිරීම සඳහා උස් ගස් හෝ බිම් ද නොතිබුණි.
මේ නිසා ස්නයිපර් ප්රහාරයකින් ප්රභාකරන් මිය යන්නට ඇතැයි යන නිගමනය ද සාවද්යයය.
මේ අනුව ප්රභාකරන් මිය ගියා යෑයි සැලකීමට තිබෙන්නේ අවසාන මෙහෙයුමේදී හමුදා සෙබළෙකුගේ වෙඩි උණ්ඩයකින් බවය. එය තේරුම් ගැනීමට අසීරු සංකීර්ණ තත්ත්වයක් ද නොවේ. ප්රභාකරන් පමණක් නොව අවසාන අවස්ථාවේදී මිය ගිය සියලු නායකයන්ගේ ඉරණම තීන්දු වී තිබුණේ එම ක්රමයටය.
මෙහිදී විචාරයට ලක්කෙරෙන මහාචාර්ය මයිකල් රොබට්ස්ගේ ලිපිය සඳහා https://thuppahi.wordpress.com/2012/11 / 2 6 / v e l u p i l l a i -pirapaharan-veera-maranam/ යන වෙබ් පිටුවට පිවිසෙන්න.
මනෝඡ් අබයදීර
එරික් ගාමිණී ජිනප්රිය
Manoj Abayadeera’s photo.
Pingback: Farrer and Roberts discuss War Magic and the Sacrificial Devotion of Tamil Tigers | Thuppahi's Blog
Pingback: Saving Talaivar Pirapāharan | Thuppahi's Blog
Pingback: Defeating the LTTE: Major-General Kamal Gunaratne in Riveting Q and A | Thuppahi's Blog
Pingback: Talaivar Pirapāharan embodied in Notebooks: One Mark of the LTTE’s Remarkable Propaganda Machinery | Thuppahi's Blog
Pingback: Final Passage for McGuinness and Prabhākaran: Sharply Contrasting | Thuppahi's Blog
Pingback: Christopher Hitchens in Perceptive Reading of the LTTE Defeat in May 2009 | Thuppahi's Blog
Pingback: A Down-to-Earth Review of E-War IV and Its Literature | Thuppahi's Blog
Pingback: The Death Toll in 2009: Deceit and Myopia, International and Lankan | Thuppahi's Blog
Pingback: Revisiting Jaffna and the LTTE in mid-1999 guided by Mark Corcoran and the ABC | Thuppahi's Blog
Pingback: Looking Down a Ship’s Cannon: Vice Admiral Travis Sinniah in Q and A | Thuppahi's Blog
Pingback: Rivetting Data on the Jaffna Peninsula and Tamil Politics, 1929-1970s | Thuppahi's Blog
Pingback: Internet Assassins: Deciphering Their World | Thuppahi's Blog
Pingback: Inhumane: Ruminations from A Pictorial Tale | Thuppahi's Blog
Pingback: A Bibliography from TAMIL PERSON and STATE | Thuppahi's Blog